Celem opracowania jest próba oszacowania stóp zwrotu zagranicznych inwestycji portfelowych na lokalnych rynkach pieniężnych. Autorzy ograniczyli swoje rozważania głównie do analizy wpływu zmienności kursów walutowych oraz kosztów transakcyjnych (tj. marży dla stóp procentowych i kursów wymiany) na efektywność zagranicznych inwestycji portfelowych w krótkich okresach (do jednego roku). Wykorzystano tradycyjne instrumenty rynku pieniężnego (depozyty i pożyczki) denominowane w euro, złotych i dolarach USA dla wystandaryzowanych okresów inwestycyjnych (odsetkowych), oferowanych według stawek LIBOR (EURIBOR) na rynku eurodolarowym oraz WIBID i WIBOR na polskim rynku w okresie od 1998 r. do 30 września 2001 r. Uwzględniając możliwości techniczne rachunku stóp zwrotu z inwestycji portfelowych na rynku krajowym przyjęto, że wynikają one z dwóch fundamentalnych strategii inwestycyjnych. Pierwsza strategia polega na zajęciu pozycji walutowej w złotych, co pociągało za sobą pożyczkę w eurowalutach (np. w eurodolarze lub euro) na rynku europejskim. Druga strategia inwestycyjna, realizowana z perspektywy rynku polskiego, polegała na zajęciu odwrotnej pozycji walutowej przez inwestorów portfelowych, a więc na zaciąganiu pożyczki w złotych i inwestowaniu w eurowaluty.

Podsumowując wyniki testu empirycznego należy stwierdzić, że utrzymujące się w analizowanych okresach wysokie stopy procentowe w Polsce niewątpliwie zachęcały do spekulacyjnego inwestowania na rynku pieniężnym. Analiza statystyczna wykazuje dużą cykliczność stopy zwrotu, polegającą na przemiennym występowaniu okresów, w których inwestorzy mogli ponosić wysokie straty, oraz realizacji nadzwyczajnych zysków. Chociaż decyzje podejmowane przez inwestorów zagranicznych nabywających instrumenty rynku pieniężnego w złotych zależały przede wszystkim od stóp procentowych (stawek WIBOR i LIBOR), jednak decydującą rolę odgrywały nie zawsze usprawiedliwione oczekiwania co do skali możliwej aprecjacji (deprecjacji) złotego względem euro lub dolara USA w krótkich okresach inwestowania. Z kolei inwestorzy krajowi złotówkowi, działający z perspektywy rynku polskiego, którzy mogliby zainwestować w eurowaluty na rynku europejskim, pożyczając na ten cel złotówki, musieli ponosić straty niemal w każdym okresie.

Jak wynika z analizy empirycznej stóp zwrotu, w wielu kolejnych okresach inwestycyjnych (styczeń 1998 r. - wrzesień 2001 r.) inwestorzy portfelowi popełniali także widoczne błędy. Nie tylko bowiem nie mogli otrzymać (zwłaszcza w ramach inwestycji jednomiesięcznych i trzymiesięcznych) oczekiwanej rekompensaty, ale dodatkowo ponosili dotkliwe straty. Wysokie straty poniesione przez wielu zagranicznych inwestorów portfelowych na polskim rynku pieniężnym muszą zatem weryfikować hipotezę, że nabywanie wysoko oprocentowanych aktywów krótkoterminowych w niepewnej walucie polskiej może zawsze przynieść bardzo znaczące premie za ryzyko i atrakcyjne stopy zwrotu.