W tekście podjęto ocenę przydatności systemów kursu stałego i kursu płynnego dla stabilizowania gospodarki w standardowym (dwa rynki: pieniądza i dóbr) modelu makroekonomicznym małej gospodarki otwartej, czyli takiej, która nie ma wpływu na poziom cen, stóp procentowych i PKB w świecie. Kryterium oceny stanowi zdolność obu systemów kursowych do stabilizowania poziomu PKB (w relacji do poziomu potencjalnego PKB) i poziomu cen (w relacji do poziomu pożądanego) w obliczu różnych, przejściowych szoków gospodarczych: dla popytu na pieniądz, dla popytu na dobra krajowe i dla podaży. Szoki zewnętrzne należą do drugiej i trzeciej kategorii. Przeprowadzona analiza jest ćwiczeniem ze statyki porównawczej, tj. porównuje się w niej poziom PKB i cen w wyjściowym położeniu równowagi z tymi poziomami w nowym położeniu równowagi, do którego zmierza gospodarka w reakcji na dany rodzaj szoku. Rozważania takie, których pierwowzorem jest analiza Poole'a (1970), zilustrowano graficznie. Ustalenie rankingu systemów kursowych znajduje się we wnioskach. Okazuje się, że recepty nie są jednoznaczne - wybór reżimu kursowego zależy od preferencji władz, rodzaju szoku i parametrów strukturalnych gospodarki. Wyniki sugerują, że właściwy byłby system kierowanego kursu płynnego. Pozwalałby on bowiem na zachowanie się kursu raz jak kursu stałego (interwencja walutowa banku centralnego), raz jak kursu swobodnie wyznaczanego przez rynek w zależności od rodzaju szoku zaburzającego równowagę gospodarczą. Wnioski również omawiają skrótowo zastrzeżenia do takiej analizy i zawierają sugestie kierunku dalszych prac nad tematem.