Jedną z głównych zmian strukturalnych we współczesnej bankowości jest proces konwergencji sektora bankowego i ubezpieczeniowego. Wynikiem zachodzącego procesu jest tworzenie grup bankowo-ubezpieczeniowych nazwanych też bancassurance. Obecnie przez pojęcie bancassurance przyjęło się rozumieć trwałe połączenie instytucji bankowej z instytucją ubezpieczeniową w celu oferowania produktów bankowych i ubezpieczeniowych w ramach istniejących struktur bankowych. Pierwsze grupy bankowo-ubezpieczeniowe powstały na terenie Anglii i Francji w latach sześćdziesiątych. Były to banki komercyjne, które zaczęły oferować swoim klientom proste produkty z zakresu ubezpieczeń na życie. We Francji, gdzie udział banków w sektorze ubezpieczeń na życie jest największy ze wszystkich krajów europejskich, wzrósł on z 32% do 51% w okresie 1986 do 1994 r. Sukces instytucji bankowych w sektorze ubezpieczeń na życie skłonił je do rozszerzenia działalności ubezpieczeniowej o nowe produkty. Obecnie oferują one produkty zarówno z zakresu ubezpieczeń na życie, jak i majątkowych. Działalność pionierów pobudziła inne instytucje bankowe do rozszerzenia portfela produktów o usługi z zakresu ubezpieczeń. Wśród modeli tworzenia grup bankowo-ubezpieczeniowych wyróżnia się cztery podstawowe: de novojoint-venture oraz alliansu.

Na rozwój grup bankowo-ubezpieczeniowych na terenie Europy duży wpływ miała liberalizacja przepisów prawnych, umożliwiająca współpracę instytucji bankowych z zakładami ubezpieczeniowymi. Ze względu na różnorodność uregulowań prawnych w poszczególnych krajach możemy zaobserwować odmienną dynamikę tworzenia grup bankowo-ubezpieczeniowych oraz różnicowanie form, jakie przybiera ten proces. Jednakże konsekwencją deregulacji było usunięcie tradycyjnych barier w większości krajów, dzielących sektor usług finansowych na trzy grupy: sektor bankowy, ubezpieczeniowy oraz inwestycyjny. Oprócz liberalizacji przepisów prawnych można wyróżnić również inne czynniki, mające duży wpływ na proces tworzenia bancassurance. Możemy je podzielić ze względu na ich charakter na czynniki: egzogeniczne (zewnętrzne) i endogeniczne (wewnętrzne). Wśród czynników egzogenicznych wyróżnia się czynniki, mające bezpośredni wpływ na proces tworzenia grup bankowo-ubezpieczeniowych oraz wpływające pośrednio - poprzez zmianę warunków działania całego systemu finansowego. Do czynników bezpośrednich autor zalicza: zmiany demograficzne, zmiany preferencji w zakresie oszczędzania, różnice w opodatkowaniu, wysoki potencjał wzrostu i niską penetrację sektora ubezpieczeniowego. Wśród czynników pośrednich należy wymienić: liberalizację krajowych rynków, zmiany w otoczeniu ekonomicznym, rozwój technologii, deregulację oraz globalizację rynków finansowych. Głównym czynnikiem endogenicznym, stojącym za decyzją banków podjęcia działalności ubezpieczeniowej, jest natomiast występowanie efektu synergii przy łączeniu działalności bankowej i ubezpieczeniowej. Ponadto połączenie przyczynia się do dywersyfikacji źródeł przychodów, w wyniku czego następuje zmniejszenia ryzyka działalności oraz stabilizacja zysków.